دیارکوران

غبارغفلت برهمه چیزفرومینشیند و آیینه های طلعت نورکورمیشوند ورفته رفته یادخورشیدنیزازخاطره هامیرود ونه عجب اگردردیارکوران بوزینگان را انسان بینگارند.
آسید مرتضی آوینی